رحلت حضرت رسول اکرم(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع)

قُلْ لِلْمُغیَّبِ تَحْتَ اَطْباقِ الثَّرى	اِنْ کُنْتَ تَسْمَعُ صَرْخَتى وَنِدائیا
بگو بدانکه در زیر توده هاى خاک پنهان شده	که اگر تو فریاد و نداى مرا مى شنیدى
صُبَّتْ عَلىَّ مَصآئِبٌ لَوْ اَنَّها	صُبَّتْ عَلَى الاْیّامِ صِرْنَ لَیالِیا
که فرو ریخته بر من مصیبتهایى و اگر آنها	بر روز روشن فروریخته بود شب تار مى گشت
قَدْ کُنْتُ ذاتَ حِمىً بِظِلِّ مُحَمَّدٍ	لا اَخْشَ مِنْ ضَیْمٍ وَکانَ حِمالِیا
براستى که من در سایه محمد پشتیبانى داشتم	و ترسى از ظلم کسى نداشتم و او جورکش من بود
فَالْیَوْمَ اَخْضَعُ لِلذَّلیلِ وَاَتَّقى	ضَیْمى وَاَدْفَعُ ظالِمى بِرِدآئیا
ولى امروز در برابر اشخاص خوار فروتن گشته واز ستم	بر خود مى ترسم و ستمگرم را با جامه دور مى کنم
فَاِذا بَکَتْ قُمْرِیَّةٌ فى لَیْلِها	شَجَناً عَلى غُصْنٍ بَکَیْتُ صَباحِیا
پس اگر مرغ قُمرى شبانگاه بگرید	از روى اندوه بر شاخسارى من در روز بگریم
فَلاََجْعَلَنَّ الْحُزْنَ بَعْدَکَ مُونِسى	وَلاَجْعَلَنَّ الدَّمْعَ فیکَ وِشاحِیا
قرار دهم اندوه را پس از تو مونس خود	و دانه هاى اشک را بصورت گردن بندى درآورم